نقش فیزیوتراپی در سندرم تونل کارپال
فیزیوتراپی سندرم تونل کارپال یکی از موثرترین درمان‌هایی است که برای بیماری وجود دارد و در شرایطی که علائم حرکتی حضور ندارند و عضلات شست سالم‌اند، می‌تواند بهترین گزینه باشد. هر چه سریع تر مداخله شود، درمان موفق تر خواهد بود. فیزیوتراپی درمان کارآمد برای بیمارانی محسوب می‌شود که علائم‌شان در بازه ملایم تا متوسط قرار دارد.
فیزیوتراپی، علائم مربوط به سندرم تونل کارپال را از طریق تمرینات لغزاندن عصب و همچنین لغزاندن تاندون ها در کنار هم کاهش می دهد.در این درمان، علاوه بر عصب و عضلات مرتبط، مفاصل آن ناحیه هم بررسی می شود و موبیلیزیشن هم انجام می شود.به علاوه تمرینات تقویتی هم برای عضلات حرکت دهنده ی آرنج و مچ در دامنه ی بدون درد و علامت یاد داده می شود. فقط در کسانی که برای مدت طولانی به این سندرم مبتلا هستند و با درمان های غیر تهاجمی نتیجه نگرفته اند، جراحی نیاز می شود.
روش و زمان درمان سندرم تونل کارپال
این عارضه باید بی‌درنگ پس از مواجهه اولیه با علائم درمان شود. ناراحتی برخی از افراد مبتلا به علائم خفیف سندرم تونل کارپال با ایجاد وقفه‌های بیشتر در زمان کار برای استراحت دادن به دست، اجتناب از انجام فعالیت‌های تشدید کننده‌ی علائم و کمپرس آب سرد برای کاهش تورم گاه و بی‌گاه تسکین می‌یابد. اگر این روش‌ها ظرف چند هفته باعث تسکین بیمار نشدند، به گزینه‌های درمانی دیگری مورد نیاز است. اگر تشخیص و درمان زودهنگام باشد، علائم سندرم تونل کارپال می‌تواند بدون جراحی برطرف گردد. اگر تشخیص قطعی نباشد یا علائم خفیف باشد پزشک در ابتدا درمان‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی را پیشنهاد خواهد کرد.
فیزیوتراپی برای اکثر افرادی که از سندرم تونل کارپال رنج می برند، از موارد خفیف گرفته تا متوسط مفید است. در فیزیوتراپی از لیزر درمانی (برای افزایش سطح انرژی بافت ها و افزایش چندین برابری سوخت و ساز بافت به کاهش التهاب و ترمیم بافت های مچ دست)، مگنت درمانی (برای افزایش اکسیژن رسانی به حدود ۲۰۰ برابر و ایجاد تعادل یونی بافت ها به درمان تنگی کانال مچ دست کمک می کند)، استفاده از نوارچسب های ورزش یا همان کینزوتیپ ها (می‌تواند حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد فشار را از روی کانال مچ دست بردارد)، اولتراسوند(به کاهش التهاب عصب، افزایش خونرسانی و تحریک الکتریکی عضلات از راه پوست) و طب سوزنی (در کاهش درد سندرم تونل کارپال و باعث افزایش گردش خون مچ دست می شود) و ماساژ هدفمند(به قویتر شدن دستان افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال کمک می کند) استفاده می شود.
قاعده کلی این است که جراحی کارپال معمولاً پس از ۶ تا ۱۲ ماه درمان های محافظه کارانه مانند فیزیوتراپی و استفاده از اسپیلت های مچ دست انجام شود اما اگر در طی مدت کوتاهی علائم نورولوژیکی به سرعت بدتر شوند، جراحی ممکن است زودتر انجام شود.
فیزیوتراپی قبل از جراحی
فیزیوتراپی یکی از موثرترین درمان هایی است که برای این سندرم وجود دارد و در شرایطی که علائم حرکتی حضور ندارند و عضلات شست سالم اند، می تواند بهترین گزینه باشد. هر چه سریع تر مداخله شود، درمان موفق تر خواهد بود. فیزیوتراپی، علائم مربوط به سندرم تونل کارپال را از طریق تمرینات لغزاندن عصب و همچنین لغزاندن تاندون ها در کنار هم کاهش می دهد. در این درمان، علاوه بر عصب و عضلات مرتبط، مفاصل آن ناحیه هم بررسی می شود و موبیلیزیشن هم انجام می شود. به علاوه تمرینات تقویتی هم برای عضلات حرکت دهنده ی آرنج و مچ در دامنه ی بدون درد و علامت یاد داده می شود. فقط در کسانی که برای مدت طولانی به این سندرم مبتلا هستند و با درمان های غیر تهاجمی نتیجه نگرفته اند، جراحی نیاز می شود.
فیزیوتراپی بعد از جراحی سندرم تونل کارپال
بعد از جراحی، فیزیوتراپی برای رسیدن به بهبودی کامل نیاز است. توانبخشی بعد از جراحی شامل نکاتی در ارتباط با نگه داری صحیح از زخم و در صورت نیاز ماساژ بافت اسکار را هم شامل می شود. تمرینات لغزاندن تاندون ها ضروری است که هم به افزایش دامنه ی حرکتی کمک می کند و هم با حرکت دادن تاندون ها در کنار یکدیگر، از چسبیدن آنها به همدیگر جلوگیری می کند. بنابراین به مرور درد کم می شود و حرکات دست برمی گردد. حساسیت زخم جراحی کم می شود و باعث می شود محل جراحی نرم تر شود. به تدریج روی قدرت عضلات دست کار می شود. تا کم کم فرد بتواند کار های خودش را با دستش انجام دهد.