پیشگیری از بیماری پارکینسون
پزشکان و محققان نمیدانند که دقیقا چه چیزی باعث بیماری پارکینسون می‌شود. آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا در هر فرد متفاوت پیشرفت می‌کند. به همین دلیل مشخص نیست که چگونه می‌توان از بیماری جلوگیری کنید.
هر ساله، محققان دلیل وقوع پارکینسون را بررسی می‌کنند و برای جلوگیری از آن، ان چه می‌توان انجام داد را گزارش میدهند. منبع معتبر نشان می‌دهد عوامل سبک زندگی – مانند ورزش بدنی و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان – ممکن است دارای اثر محافظتی باشد.
اگر سابقه خانوادگی پارکینسون دارید، ممکن است آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید. ژن‌های خاصی به بیماری پارکینسون مرتبط هستند. اما مهم است که بدانید داشتن این جهش‌های ژنی به معنای ابتلا به این بیماری نیست.
نقش وراثت در پارکینسون
محققان معتقدند که هم ژن‌ها و هم محیط می‌توانند در ابتلا به پارکینسون یا عدم آن نقش داشته باشند. تأثیر آنها تا چه اندازه می‌تواند باشد ناشناخته است. بیشتر موارد در افرادی رخ می‌دهد که سابقه خانوادگی ظاهری بیماری ندارند و موارد ارثی بیماری پارکینسون نادر است. غیر معمول است که والدین پارکینسون را به کودک منتقل می‌کنند. طبق موسسه ملی بهداشت، فقط 15 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.
زوال عقل در بیماری پارکینسون
زوال عقل از عوارض بیماری پارکینسون است. این امر باعث می‌شود که افراد در مورد استدلال، تفکر و حل مسئله دچار مشکل شوند. این مسئله کاملاً رایج بوده و 50 تا 80 درصد افراد مبتلا به پارکینسون تا حدی دچار زوال عقل می‌شوند.
علائم زوال عقل بیماری پارکینسون شامل این موارد است:
- افسردگی
- اختلالات خواب
- هذیان
- گیجی
- توهم
- نوسانات خلقی
- لکنت زبان
- تغییر در اشتها
- تغییر در سطح انرژی
امید به زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون
بیماری پارکینسون کشنده نیست. با این حال، عوارض مربوط به پارکینسون می‌تواند طول عمر افراد مبتلا به بیماری را کوتاه کند.
ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به عوارض بالقوه تهدید کننده زندگی مانند سقوط، لخته شدن خون، عفونت‌های ریوی و انسداد در ریه‌ها را افزایش می‌دهد. این عوارض می‌تواند باعث مشکلات شدید سلامتی شود. حتی می‌توانند کشنده باشند. مشخص نیست بیماری پارکینسون چقدر امید به زندگی فرد را کاهش می‌دهد. یک مطالعه به بررسی میزان بقای 6 ساله نزدیک به 140، 000 نفر مبتلا به پارکینسون پرداخته است. در این دوره شش ساله 64 درصد افراد مبتلا به پارکینسون شرکت کننده در مطالعه درگذشتند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که 70 درصد افراد شرکت کننده در این مطالعه در طول مدت مطالعه با بیماری زوال عقل پارکینسون تشخیص داده شده اند. کسانی که به اختلال حافظه مبتلا شده اند، طول زندگی آنها کمتر است.
کنار آمدن با این بیماری و حمایت از بیماران
زندگی با هر بیماری مزمن ممکن است دشوار باشد و گاهی احساس عصبانیت، افسردگی یا دلسرد شدن طبیعی است. بیماری پارکینسون به صورت ویژه، می‌تواند عامل ایجاد ناامیدی در فرد باشد، زیرا راه رفتن، صحبت و حتی غذا خوردن دشوارتر و وقت گیر می‌شود.
افسردگی در افراد مبتلا به پارکینسون شایع است. اما داروهای ضد افسردگی می‌توانند به کاهش علائم افسردگی کمک کنند، بنابراین اگر مدام ناراحت یا ناامید هستید با پزشک خود صحبت کنید.
اگرچه دوستان و خانواده می‌توانند بهترین همراهان شما باشند، اما درک افرادی که می‌دانند چه چیزی را می‌گذرانید می‌تواند بسیار مفید باشد. گروه‌های انجمنی برای همه مناسب نیستند. با این حال، برای بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون و خانواده‌های آنها، یک گروه انجمن می‌تواند منبع خوبی برای اطلاعات عملی در مورد بیماری پارکینسون باشد. همچنین، گروه‌ها مکانی را برای شما فراهم می‌کنند تا افرادی را پیدا کنید که شرایط مشابهی را پشت سر می‌گذارند و می‌توانند از شما حمایت کنند.
جلوگیری از افتادن در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون
در مراحل بعدی بیماری، ممکن است به راحتی دچار افتادن شوید. در حقیقت، ممکن است فقط با یک فشار یا ضربه کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر می‌تواند در جلوگیری از افتادن کمک کننده باشد:
- به جای چرخش بدن روی پاها، به طور کامل بدن را بچرخانید.
- وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و روی یک پا تکیه نکنید.
- هنگام راه رفتن از حمل وسایل خودداری کنید.
- از راه رفتن به عقب خودداری کنید.
پیش آگهی بیماری پارکینسون
عوارض ناشی از بیماری پارکینسون می‌تواند کیفیت زندگی و پیش آگهی را تا حد زیادی کاهش دهد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به پارکینسون می‌توانند سقوط خطرناک و همچنین لخته شدن خون در ریه‌ها و پاها را تجربه کنند. این عوارض می‌توانند کشنده باشند.
درمان مناسب پیش آگهی شما را بهبود می‌بخشد و امید به زندگی را افزایش می‌دهد. کاهش سرعت پارکینسون ممکن است امکان پذیر نباشد، اما شما می‌توانید برای غلبه بر موانع و عوارض برای داشتن کیفیت زندگی بهتر تا آنجا که ممکن است تلاش کنید. در صورتی که بیمار مرد باشد، بیماری‌های همراهی داشته باشد و دچار بی ثباتی وضعیت / مشکل راه رفتن باشد، ممکن است سرعت پیشرفت حرکتی نیز بیشتر باشد. همچنین بالا تر بودن سن در شروع، زوال عقل و کاهش پاسخ به درمان دوپامینرژیک ممکن است سبب کاهش طول زندگی شود.
پارکینسون ثانویه
این یک اختلال با علائمی شبیه پارکینسون است، اما ناشی از عوارض جانبی دارو، اختلالات مختلف تخریب عصبی، بیماری یا آسیب مغزی است. همانطور که در بیماری پارکینسون، بسیاری از علائم رایج ممکن است ایجاد شود، از جمله لرزش. سفتی عضله یا سفتی اندام‌ها ؛ از دست دادن تدریجی حرکت خود به خودی، که اغلب منجر به کاهش مهارت ذهنی یا زمان واکنش، تغییر صدا یا کاهش بیان صورت می‌شود. از دست دادن تدریجی حرکت خودکار، که اغلب منجر به کاهش پلک زدن، کاهش دفعات بلع و افتادن می‌شود. حالت خمیده و پیاده روی با تعادل ناپایدار ؛ و افسردگی یا زوال عقل. برخلاف پارکینسون، ممکن است با مدیریت دقیق دارو، به ویژه محدود کردن استفاده از انواع خاصی از داروهای ضد روان پریشی، خطر ابتلا به پارکینسون ثانویه به حداقل برسد.
رژیم غذایی مناسب برای مبتلایان بیماری پارکینسون
برای افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند، رژیم غذایی می‌تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد. یک رژیم غذایی سالم ممکن است تأثیرات چشمگیری داشته باشد. پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. شما ممکن است بتوانید سطح هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید. به همین ترتیب، یک رژیم غذایی سالم که روی مواد مغذی خاصی متمرکز باشد، ممکن است برخی علائم را کاهش داده و از پیشرفت بیماری جلوگیری کند. این غذاها عبارتند از:
- آنتی اکسیدان‌ها، غذاهای حاوی این مواد می‌توانند از استرس اکسیداتیو و آسیب رساندن به مغز جلوگیری کنند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان شامل آجیل، توت و سبزیجات شب بو است.
- باقلا، این لوبیای سبز حاوی لوودوپا است، همان ماده ای که در برخی از داروهای پارکینسون استفاده می‌شود.
- امگا 3، این چربی‌های سالم برای قلب و مغز موجود در ماهی قزل آلا، صدف، دانه کتان و برخی لوبیاها ممکن است به محافظت از مغز شما در برابر آسیب کمک کنند.
- علاوه بر مصرف بیشتر این غذاهای مفید، ممکن است بخواهید از مصرف لبنیات و چربی‌های اشباع شده خودداری کنید. این گروه‌های غذایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهند یا پیشرفت را تسریع کنند.